Dilemma / Juiste keus

Al een poosje heb ik het gevoel dat ik voor een dilemma sta, een keus moet maken. In één woordenboek staat 'moeilijke keus uit twee'. Maar uitgebreider betekent het dat een dilemma 'een toestand is waarin men moet kiezen tussen twee, beide bezwaarlijke of onaangename mogelijkheden waar nadelen aan verbonden zijn'. Ja en daar zit ik dan. Natuurlijk wil ik als ik een keus maak een juiste keuze gemaakt hebben en niet een oplossing die dan toch nog onaangenaam is. Deze hobbel moest ik dus eerst nemen. Alles overziend heb ik het woord dilemma dus geschrapt in mijn gedachten.
Waar gaat het over.
Nu het nieuwe seizoen weer aankomt voor het aangaan van cursussen e.d. sta ik voor de keus (zo noem ik het nu maar) of ik me weer bind aan een nieuwe schildercursus. Afgelopen seizoen heb ik een jaar lang een aquarelcursus gevolgd bij een heel bijzondere leraar. Bij een heel aangename groep mensen, waarvan er twee ook in mijn flat wonen. Ik heb er veel geleerd en de leraar heeft veel extra aandacht aan mijn pogingen geschonken. Alles dus om heel blij mee te zijn. Waarom komt er dan zo'n onzeker gevoel bij me op. Ik ga proberen het op een rijtje te zetten.

- Is de techniek van aquarelleren mijn techniek, mijn manier van schilderen dat ik het liefst doe? * Ik denk het niet, maar ik zal het zeker nog regelmatig doen. - Heb ik op de cursus goed gepresteerd? * Soms, maar thuis in vrijheid beter. - Voel ik me thuis in de groep? * Ja zeker! - Kan ik met de leraar goed opschieten? * Prima. - Wil ik me weer binden voor een heel jaar? * Eigenlijk niet. - Heb ik er het geld voor, en voor over? * Eigenlijk ook niet.

- Wat zijn mijn belangrijkste redenen om wel door te gaan?

* Misschien doet het er niet toe, maar ik heb moeite met het volgende:

*Ik denk dat mijn medebewoners en de rest van de groep en mijn leraar teleurgesteld zullen zijn als ik afhaak.

*Vind ik dat ik dat kan doen?

*Kies ik voor dat wat ik toch kan leren, ondanks de kosten die het met zich meebrengt?

- Wat zijn mijn belangrijkste redenen om niet door te gaan?

* Ik voel me op de een of andere manier belemmerd, of geremd, in mijn creativiteit (wat dat dan ook voorstelt).

*Andere technieken liggen me beter, zoals olieverf-schilderen of acryl, pastel e.d.

*Ik wil graag beginnen met de grondbeginselen van het iconen-schilderen. Ik krijg daar zeer waarschijnlijk binnenkort de gelegenheid voor.

*Dat wat ik wil schilderen is een compleet andere stijl dan in de aquarelcursus.

*De cursus is voor mij toch wel wat duur.

Zal ik gaan kiezen voor mezelf? Natuurlijk moet ik kiezen voor mezelf, want wie heeft er iets aan als ik niet mezelf zou zijn.

Binnenkort valt de nieuwe aanmeldingsbrief in de brievenbus, nog héél even uitstel. Diep in mij weet ik het al wel. Maar toch....

Tibetaanse monniken leggen zandmandala in CODA

Drie gevluchte Tibetaanse monniken zijn op tournee door Europa en doen van 4 augustus tot en met 15 augustus CODA Museum aan. Belangstellenden kunnen toekijken hoe zij urenlang werken, staand of zittend op stoelen, aan een kleurrijke zandmandala.

Op 15 augustus zullen ze vervolgens het zand van de mandala in de Grift uitstrooien.
De mandala die ze gaan maken is die van Alavokiteshvara, de Boeddha van mededogen.
Voor meer informatie op de Coda website. http://www.coda-apeldoorn.nl/
voor openingstijden enz.

Lezen

Lekker in de trein zitten lezen.

Van huis tot huis drie uur reizen. Eerst met de bus, daarna doe ik er met de trein anderhalf uur over om in Rotterdam te komen. Dan nog de metro en een eindje lopen. Eerst in Rotterdam de OV kaart opgeladen want anders kom je niet in de metro. De strippenkaart kun je daar niet meer gebruiken.
Al met al een lekker lange tijd om te lezen en dan ook nog drie uur terug natuurlijk. Het was niet echt druk, gelukkig maar want ik moest me best concentreren op de inhoud van mijn boek. Op de site van een medeblogger had ik een titel gevonden met een korte beschrijving van de inhoud. Ik werd er door gegrepen en heb het meteen besteld. Het onderwerp interesseerde me heel erg. Het boek is van de Vietnamese zenmonnik Thich Nhat Hanh met de titel: Boeddha leeft, Christus leeft. Op de achterkant van het boek staat het volgende:
"De internationaal bekende zenmonnik Thich Nhat Hanh neemt al decennia lang deel aan de dialoog tussen de twee grootste levende contemplatieve tradities, en ontdekt in het christendom een schoonheid die alleen een buitenstaander kan overbrengen. In helder, beschouwend proza onderzoekt hij de sacraliteit en het mededogen die de twee tradities gemeen hebben, en hernieuwd ons inzicht in beide..........In Boeddha leeft, Christus leeft, trekt Thich Nhat Hanh opmerkelijke parallellen tussen beide tradities waardoor ze hand in hand een zelfde bevrijdende weg behandelen. In het christendom herkent hij in de helende kracht van de Heilige Geest wat in het boeddhisme wordt aangeduid als de bevrijdende werkzaamheid van oplettende aandacht en aanwezigheid. In het boeddhisme herkent hij de christelijke liefde in de vorm van onvoorwaardelijke mededogen met alle levende wezens. Beide tradities beklemtonen bovendien het belang van spirituele beoefening en gemeenschapszin."
Toen ik vier jaar oud was, ik schreef daar al eerder over, zei ik thuis: het is niet zoals jullie zeggen. In dit boek kwam ik de woorden tegen waarin dit werd bevestigd. Maar ook werden gedachten en gevoelens en dat wat ik weet verduidelijkt. De juiste woorden kwamen bij dat wat ik eerder misschien niet helemaal kon uitleggen. De boeddhistische begrippen kan ik (nog) niet onthouden, maar wel de inhoud ervan. De christelijke begrippen zijn me meer vertrouwd maar komen eigenlijk op hetzelfde neer. Er is geen wezenlijk verschil alleen de bewoording is anders. Wat me heel erg aanspreekt is hoe in dit boek de Heilige Geest wordt omschreven. "De Heilige Geest is de energie die door God gezonden is." De Heilige Geest die ik zo ervaar.
Ik had het boek bijna uit. Nog twaalf bladzijden, die ga ik nu nog even lezen.
Over de inhoud kom ik een ander moment nog wel te spreken.
Welterusten alvast.

Familie

Na nogal wat dagen verjaardag vieren eindelijk weer in het gewone patroon. Op mijn verjaardag wilde ik eigenlijk rust hebben en een beetje vieren op een andere dag. Het liep anders en omdat ik heel blij ben met elke nieuwe dag en zeker een nieuw jaar erbij, was het tegelijkertijd ook wel weer feestelijk dat met anderen te kunnen vieren. Zeker ook omdat ik nog maar heel weinig familie heb.
Juli is op mijn kalender ruim ingevuld met vrienden, kennissen en diverse mensen die ik niet vergeten wil. Behoorlijk druk dus.
Behalve wat neven en nichten, waar ik weinig contact mee heb (zij wonen allemaal nogal ver weg) heb ik een tante van vaders zijde. Zij is de enige die ik nog heb. Zij was ook direct na mij jarig en is 85 jaar geworden. Ik zocht haar op in Hoogvliet. De moed die zij heeft om het leven te leven is verbluffend. Door MD bijna blind, diabetus patient, al haar gewrichten een ellende en nog veel meer maar toch zo positief. Ze fitnest, zwemt en gymt nog regelmatig onder begeleiding met veel doorzettingsvermogen. Loopt elke dag een rondje met de rollator op voor haar bekend terrein, anders weet ze niet meer om terug te komen. Een voorbeeld van positief leven. Oh ja, soms wordt het haar ook wel eens te veel. Maar nooit zit ze bij de pakken neer. Onvoorstelbaar knap.
Veel van toen ik klein was en me niet goed kan herinneren kan ik alleen nog aan haar vragen. Gelukkig weet ze vrijwel alles nog, we hebben dan ook weer veel herinneringen opgehaald.
Ik ben dankbaar dat ze er nog is.

Robot

GRAPJE!

Al een poos geen blogbericht gemaakt. Dat komt omdat het nog steeds niet echt lekker gaat met de benen. Het lijkt of ze niet bij mijn lichaam horen. Ik noem het robotbenen. Niet echt lekker soepel dus. Kennelijk toch meer beschadigingen dan ik hoopte. De pijn wordt gelukkig wel een beetje minder, dat mag dan ook wel na zoveel maanden. Er moet nog veel gedaan worden om het beter te krijgen. Misschien is nu de tijd aangebroken voor fysiotherapie. Dat was eerder niet mogelijk omdat er nog teveel schade veroorzaakt kon worden door intensieve training.

Ach ja .... we worden een dagje ouder zal ik maar zeggen.

Binnenkort weer een jaar erbij en daar

ben ik dan ook héél dankbaar voor,

want in de rolstoel (toen ik 28 jaar was, was daar sprake van)

ben ik gelukkig niet terechtgekomen.

Door hard aan deze situatie te werken zal ik er nu ook wel weer komen.

Poeh!!!










Ik ben trouwens ook blij
dat de warmte weer een beetje verdwenen is.
Dan kan een mens weer helderder denken.
Meer dan 30° C in de kamer. En in een andere kamer met een vleugje wind toch ook nog 28,3° C warm genoeg.